Ο Γρηγόρης Χαλιακόπουλος είναι ένας συγγραφέας με σπάνια διεισδυτική
ματιά στα άδυτα της ανθρώπινης ψυχής και στις δύσβατες περιοχές του νου, που ταλανίζεται από διλλήματα και αντιφάσεις.
Στο έργο «Τελέσιλλα» ο συγγραφέας παρασύρεται από το δαιδαλώδες
θυμικό της κεντρικής ηρωίδας για να οδηγηθεί στην άψογη σύζευξη
ιστορικών συνθηκών και ψευδαισθητηριακής αλήθειας. Η Τελέσιλλα βέβαια
ανασύρεται από την τρέχουσα καθημερινότητα μιας προ Χριστού εποχής,
διακεκριμένης και αποφασιστικής σε ότι αφορά τους πολιτικούς
μετασχηματισμούς.
Η Αργίτισσα ηρωίδα, ποιήτρια φιλάσθενη και αδύναμη σφύζει δυναμισμού
επικυρώνοντας έτσι μια πρώτη αντίφαση, εκείνη που τοποθετεί στο
προσκήνιο των γεγονότων την δυαρχία «Σώμα και Ψυχή». Η Τελέσιλλα
μικροκαμωμένη και άρρωστη, όπως είπαμε, διαθέτει αποθέματα θάρρους και
ιδιαίτερης ρώμης. Εξάλλου το σώμα είναι στον άνθρωπο φθαρτό και
πεισιθάνατο.
Η ψυχή αθάνατη, αενάως κινούμενη για να εμψυχώνει τονίζοντας το δόγμα
της αναφοράς μέσα από το αδιάλειπτο natura naturans και natura
naturata.
Ο Γρηγόρης Χαλιακόπουλος, παρακολουθεί βήμα – βήμα την δραματική
ανάπτυξη των χαρακτήρων της τραγωδίας που γράφει, ξαναζώντας μαζί με το
σημερινό κοινό, στιγμές από την Ιστορία, την οποία μετατρέπει σε
θεατρική μυθοπλασία. Η Τελέσιλλα μεταποιείται και μετουσιώνεται σε
αρχηγό μιας ηρωικής θυσίας από τις τόσες πολλές που εγγράφονται στα
ιστορικά δρώμενα. Εδώ, η θυσία απηχεί ένα μεγάλο μέρος του Δικαίου, ένα
άλλο της πολιτικής και ένα τρίτο της πανανθρώπινης ηθικής. Ο συγγραφέας
οικοδομεί αρχικά με βάση την δεοντολογία που επιβάλλεται εκ των ένδον.
Εν συνεχεία, ο Γρηγόρης Χαλιακόπουλος με ήρεμους τόνους και βηματισμούς
αποκαλύπτει την κορύφωση του πάθους της ηρωίδας του.
Η «Τελέσιλλα» συγκροτεί μια άρτια «παρτιτούρα» κωδικοποιημένου λόγου, δημιουργώντας μια αρχαιοπρεπή τραγωδία με όλα τα συστατικά, όπως τα
δίνει ο Αριστοτέλης στον ορισμό της αρχαίας τραγωδίας.
Το κείμενο εικονοποιεί την ανθρώπινη περιπέτεια, ενώ επαναφέρει στο
προσκήνιο τους στόχους του θεάτρου καθώς και την δύναμη της ζωντανής
επαφής του θεάτρου με τους θεατές του.
Η σκηνοθεσία του Γιάννη Σταματίου σέβεται την δομική συνέπεια του κειμένου, το μέτρο και τις αναφορές σε πρόσωπα και πράγματα.
Εξάλλου, η σκηνοθεσία καθοδηγεί ευεργετικά τις κοπέλες του χορού, δημιουργώντας την αίσθηση ενός αυστηρού, ελεγχόμενου προγράμματος.
Τα κοστούμια πλούσια και φροντισμένα «κάνουν τη διαφορά» όπως λέμε, απέναντι στο λιτό αλλά λειτουργικό σκηνικό.
Υπό την μελωδική ασύμμετρη τραγικότητα της μουσικής που γράφει ο
Φίλιππος Περιστέρης για την παράσταση, οι ερμηνείες των ηθοποιών
υπογραμμίζονται χαρακτηριστικά, αποκτώντας ιδιαίτερη σκηνική εμβέλεια και
αποδίδοντας ένα άρτιο αισθητικά αποτέλεσμα.
Στο ρόλο της Αρχόντισσας η Νταίζη Σεμπεκοπούλου, πληθωρική και
επιτελική, εναρμονίζεται πλήρως με τον Κωστή Σαββιδάκη, που ερμηνεύει
ευθύβολα τον Περίλαο, καταδεικνύοντας με την ιδιαίτερη, στεντόρεια φωνή
του το βάθος της προσωπικότητας του νεκρού βασιλιά
Καταχειροκροτήθηκε η
παράσταση “Τελέσιλλα” του Μεσσήνιου συγγραφέα Γρηγόρη Χαλιακόπουλου, στο
Αρχαίο Θέατρο της Μεσσήνης την Παρασκευή 2 Αυγούστου.
Ο
χώρος γέμισε από θεατρόφιλους, οι οποίοι ήθελαν να παρακολουθήσουν την
τραγωδία που αναφέρεται στην αρχαία ηρωίδα του Άργους Τελέσιλλα, η οποία
ήταν από αρχοντική οικογένεια, και φιλάσθενη. Το όνομά της έμεινε
ξακουστό στους αιώνες, όχι μόνο για την ποίησή της αλλά και για το
ηρωικό θάρρος της. Παρ’ όλα αυτά σήμερα παραμένει άγνωστη στους
περισσότερους, μιας και για τη ζωή της υπάρχουν ελάχιστα στοιχεία, αν
και στην εποχή της θεωρούνταν ποιήτρια ισότιμη με την Σαπφώ. Σύμφωνα με
τους ιστορικούς, η Τελέσιλλα έσωσε το Άργος απ’ τους Σπαρτιάτες, όταν ο
βασιλιάς της Σπάρτης Κλεομένης εξεστράτευσε εναντίον του. Οι Αργείοι
υπέστησαν πανωλεθρία κατά τη μάχη, με 6.000 νεκρούς. Η μάχη δόθηκε εκτός
των τειχών της πόλης. Τότε το Άργος είχε συμμαχήσει με την Αθήνα και η
υπόλοιπη Πελοπόννησος με την Σπάρτη.
Όταν ο Κλεομένης
βάδισε να κατακτήσει και το Άργος μετά την επιτυχία του, η Τελέσιλλα
κατόρθωσε να ξεσηκώσει με ύμνους και εξαιρετικό λόγο και στη συνέχεια να
συγκεντρώσει και να εξοπλίσει τις γυναίκες της πόλης με ό,τι πρόχειρο
οπλισμό μπορούσε να βρει, δημιουργώντας μια αμυντική γραμμή απέναντι
στον εχθρό. Μαζί τους στάθηκαν και οι λιγοστοί γέροντες και δούλοι του Άργους. Οι Λακεδαιμόνιοι μετά από μεγάλο προβληματισμό,αποφάσισαν
να μην επιτεθούν στο κάστρο του Άργους διότι αν νικούσαν η νίκη τους θα
ήταν άδοξη αφού θα είχαν νικήσει γυναίκες. Στην αντίθετη περίπτωση που
μπορεί να ηττώντο, θα τους ακολουθούσε το «όνειδος» ανά τους αιώνες,
ότι ηττήθηκαν από γυναίκες. Έτσι επέστρεψαν στη Σπάρτη, ενώ το Άργος, το
οποίο είχε συμμαχήσει με τους Αθηναίους, ως η μοναδική πελοποννησιακή
πόλη ενάντια στη σπαρτιατική ηγεμονία, σώθηκε.
Τα
μηνύματα είναι και σήμερα δυνατά: ο σεβασμός στη γυναικεία αυτοθυσία, η
δύναμη της ποίησης στον ξεσηκωμό των Αργείων και η τιμωρία των θνητών
όταν διαπράττουν ύβρη προκαλώντας τους θεούς (όπως έπραξε ο βασιλιάς της
Σπάρτης Κλεομένης, ο οποίος κατάσφαξε με δόλιο τρόπο τους Αργείους στο
ιερό άλσος του Άργους όπου είχαν κρυφτεί για να σωθούν, αφού πρώτα
τους υποσχέθηκε ότι δεν θα τους πειράξει). Αξίζει να σημειωθεί ότι μετά
την δράση της Τελέσιλλας, το Άργος από ολιγαρχικό, κατέστη δημοκρατικό.
Αιτία ήταν η απελευθέρωση των δούλων, οι οποίοι πήραν ως σύζυγοι τη θέση
των Αργείων που χάθηκαν στην μάχη.
Λίγο πριν την
έναρξη της παράστασης η ποιήτρια Ελίζα Αλεξανδρίδου προλόγισε και
ευχαρίστησε όλους όσους στήριξαν την προσπάθεια των συντελεστών, όπως την
Εφορεία Αρχαιοτήτων Μεσσηνίας, την Πειραματική Σκηνή Καλαμάτας, τον Δήμο Μεσσήνης, τον
Τομέα Σαμαρειτών Ερυθρού Σταυρού, το Κέντρο Αποκατάστασης «Διάπλαση
Μεσσηνίας» και το Μετρό Αθήνας. Στη συνέχεια τιμήθηκε ο καθηγητής –
αρχαιολόγος Πέτρος Θέμελης από το Ίδρυμα Ελληνισμού και τον πρόεδρό του
καθηγητή Ανδρέα Αθηναίο. Στη συνέχεια οι θεατές παρακολούθησαν
εκστασιασμένοι την παράσταση.
Το πρωτότυπο έργο του
Γρηγόρη Χαλιακόπουλου «Τελέσιλλα», σε σκηνοθεσία Γιάννη Σταματίου και
μουσική Φίλιππου Περιστέρη, σε Παραγωγή του Κοινωφελούς Ιδρύματος Επιμένουμε Ελλάδα, παίζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα και γι’
αυτό το λόγο το ενδιαφέρον ήταν μεγάλο. Το θερμό χειροκρότημα του κόσμου
στο τέλος, δικαίωσε όλους τους συντελεστές της παράστασης. Αξίζει να
σημειωθεί ότι στο Αρχαίο Θέατρο Μεσσήνης παραβρέθηκαν και πολλοί θεατές
από το Άργος.
Είχα πάρει τις πληροφορίες μου για την παράσταση Τελέσιλλα από
φίλους μου που την παρακολούθησαν στο Ανοιχτό Δημοτικό Θέατρο του
Περάματος «Μίκης Θεοδωράκης».
Την Πέμπτη 25 Ιουλίου αποφάσισα να την απολαύσω με τη σειρά μου
στο Άλσος Βεϊκου, εκεί που κάθε καλοκαίρι οι Αθηναίοι έχουν την
πολυτέλεια να παρακολουθούν σε καθημερινή βάση μια συναυλία ή θεατρική
παράσταση. Θα έλεγα δίχως ίχνος υπερβολής πως το Φεστιβάλ του Δήμου
Γαλατσίου είναι ένα από τα πιο σημαντικά της Αττικής.
Η παράσταση Τελέσιλλα, πρωτότυπο έργο του συγγραφέα Γρηγόρη
Χαλιακόπουλου - ο οποίος όπως μου δήλωσε στο τέλος της παράστασης
λατρεύει να γράφει θεατρικά έργα που να στηρίζονται σε βιογραφίες
προσωπικοτήτων, όχι μόνο σύγχρονων αλλά και του απώτερου παρελθόντος -
με εντυπωσίασε και θαύμασα τη γραφή του. Ένα έργο γραμμένο σε ιαμβικό
ανομοιοκατάληκτο δεκαπεντασύλλαβο με υψηλού επιπέδου χρήση της ελληνικής
γλώσσας από το συγγραφέα, επί 1:30 περίπου ώρα μας ταξίδεψε στους
ουράνιους αιθέρες της αρχαιοελληνικής ιστορίας. Όπως άκουσα τους
περισσότερους να σιγοψιθυρίζουν, αν δεν γνώριζες ποιος το έγραψε,
αδυνατούσες να στοιχηματίσεις για το αν άκουγες το λόγο από τραγωδία
αρχαίου τραγικού ή κάποιου σύγχρονου συγγραφέα. Μια τραγωδία που διέθετε
όλα τα συστατικά στοιχεία των αρχαίων τραγωδιών, με τη διαφορά ότι αντί
της αττικής διαλέκτου χρησιμοποιήθηκε η σύγχρονη γλώσσα και ο
βυζαντινός δεκαπεντασύλλαβος. Αυτό το έργο, εξαιτίας του λόγου, της
γραφής και της σύλληψής του, κατατάσσει το συγγραφέα του, στους μεγάλους
σύγχρονους Έλληνες συγγραφείς.
Ποια ήταν όμως η Τελέσιλλα που η πλειονότης αγνοεί και ο Χαλιακόπουλος
μας τη συστήνει; Παραθέτουμε κάποιες σημαντικές πληροφορίες από το
πρόγραμμα της παράστασης.
«Η Τελέσιλλα γεννήθηκε μεταξύ του 520-515 π.Χ. και είχε αρχοντική
καταγωγή. Λόγω της ασθένειάς της ζήτησε χρησμό απ’ το Μαντείο των Δελφών
και ο χρησμός που έλαβε ήταν ο εξής:
“Τας Μούσας Θεραπεύειν”, δηλαδή η ποίηση θα σε θεραπεύσει.
Έτσι λοιπόν άρχισε να γράφει ποίηση και οι πηγές την αναφέρουν ως μια
εξαιρετική ποιήτρια να συναγωνίζεται τη Σαπφώ. Δυστυχώς διασώθηκε μόνο
ένα ποίημά της, το οποίο στην παράσταση το τραγουδά ο χορός.
Το όνομά της έμεινε ξακουστό στους αιώνες, όχι μόνο για την ποίησή της
αλλά και για το ηρωικό θάρρος της. Σύμφωνα με τους ιστορικούς, η
Τελέσιλλα έσωσε το Άργος απ’ τους Σπαρτιάτες, όταν ο Βασιλιάς της
Σπάρτης Κλεομένης εξεστράτευσε εναντίον του. Οι Αργείοι υπέστησαν
πανωλεθρία κατά τη μάχη, με 6.000 νεκρούς. Η μάχη δόθηκε εκτός των
τειχών της πόλης. Τότε το Άργος είχε συμμαχήσει με την Αθήνα και η
υπόλοιπη Πελοπόννησος με την Σπάρτη.
Όταν ο Κλεομένης βάδισε να κατακτήσει και το Άργος μετά την επιτυχία
του, η Τελέσιλλα κατόρθωσε να ξεσηκώσει με ύμνους και εξαιρετικό λόγο
και στη συνέχεια να συγκεντρώσει και να εξοπλίσει τις γυναίκες της πόλης
με ότι πρόχειρο οπλισμό μπορούσε να βρει, δημιουργώντας μια αμυντική
γραμμή απέναντι στον εχθρό. Μαζί τους στάθηκαν και οι λιγοστοί γέροντες
και δούλοι του Άργους. Οι Λακεδαιμόνιοι μετά από μεγάλο προβληματισμό
αποφάσισαν να μην επιτεθούν στο κάστρο του Άργους διότι αν νικούσαν η
νίκη τους θα ήταν άδοξη αφού θα είχαν νικήσει γυναίκες. Στην αντίθετη
περίπτωση που μπορεί να ηττώντο, θα τους ακολουθούσε το «όνειδος» ανά
τους αιώνες, ότι ηττήθηκαν από γυναίκες. Έτσι επέστρεψαν στη Σπάρτη, ενώ
το Άργος το οποίο είχε συμμαχήσει με τους Αθηναίους, ως η μοναδική
πελοποννησιακή πόλη ενάντια στη σπαρτιατική ηγεμονία, σώθηκε.
Τα μηνύματα είναι ιδιαίτερα δυνατά: Ο σεβασμός στη γυναικεία αυτοθυσία,
η δύναμη της ποίησης στον ξεσηκωμό των Αργείων και η τιμωρία των θνητών
όταν διαπράττουν Ύβρη προκαλώντας τους Θεούς, όπως έπραξε ο Βασιλιάς
της Σπάρτης Κλεομένης, ο οποίος κατάσφαξε με δόλιο τρόπο τους Αργείους
στο Ιερό Άλσος του Άργους , όπου είχαν κρυφτεί για να σωθούν, αφού πρώτα
τους υποσχέθηκε ότι δεν θα τους πειράξει.
Αξίζει να σημειωθεί ότι μετά την δράση της Τελέσιλλας, το Άργος από
ολιγαρχικό κατέστη δημοκρατικό. Αιτία ήταν η απελευθέρωση των δούλων, οι
οποίοι πήραν ως σύζυγοι τη θέση των Αργείων που χάθηκαν στην μάχη.
Σύμφωνα με τον γεωγράφο Παυσανία, η πόλη τής έστησε μνημείο, το οποίο
απεικόνιζε την Τελέσιλλα καθώς ετοιμάζεται να φορέσει την περικεφαλαία
της. Πάνω στον τάφο της, ο σύζυγός της χάραξε προς τιμήν της ένα τρυφερό
επίγραμμα, για να εκφράσει την αγάπη του και το θαυμασμό του για
εκείνη».
Τι κρίμα, να παρακολουθούμε μια ζωή να ανεβαίνουν παραστάσεις στα
Φεστιβάλ του καλοκαιριού, στα πλέον ιστορικά θέατρα της χώρας μας και το
ρεπερτόριο τους να είναι μια κοινοτοπία και πλειστάκις ευτέλεια, η οποία
προωθείται ως μεταμοντέρνο εφεύρημα!
Στην «Τελέσιλλά» του ο Χαλιακόπουλος διδάσκει θεατρική γραφή. Μας
καθηλώνει με το ύφος, τη γλώσσα, τη θεματολογία, τον κυρίαρχο λόγο. Είχα
παρακολουθήσει τον «Ελευθέριο Βενιζέλο» και είχα και τότε εκπλαγεί με
τη γραφή του. Με την τραγωδία του όμως αυτή, ομολογώ ότι ενθουσιάστηκα. Η
Ύβρις του Βασιλιά Κλεομένη τιμωρείται και οι Θεοί αποκαθιστούν την τάξη
και την ισορροπία, κάτι που με έντεχνο τρόπο και ξέχωρη επιμέλεια ο
συγγραφέας δομεί στο έργο του. Με μια μόνο παράγραφο από τους
ιστορικούς, κατορθώνει και δημιουργεί μια τραγωδία που αν δεν γνωρίζαμε
τον αιώνα που γράφτηκε θα αναρωτιόμασταν ποιου εκ των τριών αρχαίων
τραγικών είναι.
Και όλα αυτά με τη συνοδεία μιας μουσικής υψηλοτάτου επιπέδου, που
ανατριχιάζει τον θεατή καθώς τα όργανα που χρησιμοποιούνται και οι
επεμβατικές επιλογές στο έργο δημιουργούν ερεθίσματα έπαρσης, στοχασμού
και φόβου, απολύτως αντίστοιχα με τα συμβάντα. Οι νότες του Φίλιππου
Περιστέρη έντυσαν με τέτοιο τρόπο το λόγο του συγγραφέα, ώστε να δημιουργήσουν μια ακουστική πανδαισία. Φύγαμε με τη μουσική του να ηχεί για ώρες στ’
αυτιά μας. Εύγε!
Οι ηθοποιοί που επιλέχθηκαν ήταν όλοι τους ξεχωριστοί. Η Αργυρώ
Ταμβάκου πέτυχε στο ρόλο της Τελέσιλλας, ο οποίος εξ αντικειμένου ήταν
πολύ δύσκολος. Μην ξεχνάμε ότι ερμηνεύοντας την Τελέσιλλα, γράφει
θεατρική ιστορία, εφόσον είναι η πρώτη ηθοποιός που παίζει αυτό τον
ρόλο. Η πίεση ήταν μεγάλη και η επιτυχία της διπλασιάζεται εξ αυτού και
μόνον. Πέτυχε και της αξίζουν συγχαρητήρια.
Η μορφή της Αρχόντισσας Νταίζης Σεμπεκοπούλου δέσποζε στην παράσταση,
στημένη αριστοτεχνικά και με ένα μονόλογο κορυφαίο του έργου που
αποτελεί λογοτεχνικό θησαυρό. Ήταν υπέροχη και η παρουσία της αποτέλεσε
εγγύηση για την παράσταση. Σπουδαία ηθοποιός, μεγάλη εμπειρία,
εκπληκτική ερμηνεία!
Ο παρτενέρ της, άρχοντας και σύζυγος, Κώστας Λάσκος, πολύπειρος
ηθοποιός, δίδαξε τι σημαίνει υποκριτική. Εξαιρετικός με άρτιο λόγο και
εκφραστικότητα. Φέρει επάνω του όλη την θεατρική κουλτούρα της
ποιοτικής τέχνης.
Ο Κωστής Σαββιδάκης, μια φιγούρα προερχόμενη απ’ τον Άδη, ανατρίχιασε με
το παίξιμό του το κοινό και ανέβασε με την υποκριτική του το επίπεδο της
όλης παράστασης. Η εξελικτική του πορεία τα τελευταία χρόνια τον
δικαιώνει σε ό,τι κι αν κάνει. Ήταν ένας μονόλογος – διάλογος
καθηλωτικός. Αγαπημένη προσωπικότητα του θεατρόφιλου και
κινηματογραφικού κοινού.
Η παραμάνα Μαρία Μπακέλα, με εξαίρετη εμφάνιση, στήριξε το όλο εγχείρημα
και ήταν συγκινητική ως παρουσία. Μια πολυτάλαντη ηθοποιός, που με τη
γαλήνια και αντιαγχώδη ερμηνεία της, έφερνε την ισορροπία στην παράσταση
με τον καθοριστικό της ρόλο. Ικανότατη και το απέδειξε. Η Κατερίνα
Βαρδακαστάνη που την απολαύσαμε και ως Δανάη (Στρατηγοπούλου) την
προηγούμενη σεζόν, υποδυόμενη τη φίλη της Τελέσιλλας ήταν εξαιρετική.
Ιδιαίτερα στη σκηνή που οι δυο τους ανταλλάσσουν φιλοφρονήσεις και η μια
με περιπαικτικό τρόπο πειράζει την άλλη, ξεδίπλωσε τα ταλέντο της και
έδωσε με τη σειρά της, ξεχωριστό τόνο στην παράσταση. Προσέδωσε με το
χαμόγελό της την ανάσα στην τραγωδία, μιας και είναι η μοναδική στιγμή
που οι ηθοποιοί γελούν και χωρατεύουν. Μαζί με την Μαρία Μπακέλα και την
Αργυρώ Ταμβάκου αποτέλεσαν μια δυνατή τριάδα γυναικών, μεταφέροντάς μας
στα αρχοντικά δώματα του Αρχαίου Άργους.
Ο Σάββας Πογιαντζής υποδύεται δύο ρόλους του Κήρυκα και του
Αγγελιαφόρου. Μια σεμνή παρουσία με ιδιαίτερο χάρισμα στη φωνή και
δυνατό παρουσιαστικό. Διαθέτει σπουδαίο ταλέντο και πιστεύω πως το
μέλλον θα είναι δικό του. Τη στιγμή που απευθύνεται στις γυναίκες του
Άργους, είναι συγκλονιστικός.
Ο Γιάννης Σταματίου ως Βασιλιάς Κλεομένης είναι ο μεγάλος εχθρός, ο
«κακός» της παράστασης. Για τη σκηνοθετική του δουλειά θα μιλήσουμε
παρακάτω. Ως ηθοποιός ο Γιάννης Σταματίου, είναι ένας από τους
σπουδαιότερους Έλληνες ηθοποιούς. Μεγάλη υποκριτική προσωπικότητα. Η
εμφάνισή του με σπαρτιατική στολή, κατά την είσοδό του ταράζει τα νερά
και ο θεατής παρακολουθεί με δέος τι πρόκειται να ακολουθήσει.
Θαυμάσιος, έχει τη γνώση, την εμπειρία, το χάρισμα!
Οι κοπέλες του χορού, ένας υπέροχος συνδυασμός. Η κάθε μια με την δική
της προσωπικότητα. Μέσα από την εξαιρετική εκφορά του λόγου και την
χορογραφική τους ακολουθία, αναδείχθηκαν σε πρωταγωνίστριες. Είναι αυτές
που μας μιλούν για όσα συνέβησαν, για όσα δεν βλέπουμε, για όσα θα
συμβούν. Συγχαρητήρια σε όλες τους. Στάθηκαν σε ένα δύσκολο έργο με
αξιοθαύμαστη κίνηση, λόγο και υποκριτική. Με σειρά εμφάνισης, η Λυσάνδρα
Αναστασοπούλου, η Ιωάννα - Μαρία Μπάτη, η Βιργινία Μιχαήλ, η Βίκυ
Μιχαλοπούλου και η Βέρα Μακρομαρίδου ήταν τα «πολύχρωμα» πρόσωπα που
ομόρφυναν την παράσταση Μπράβο τους!
Τα κοστούμια της Μαρίας Γκούσκου με δυο λέξεις: Έργα Τέχνης! Θαυμάσιες αποχρώσεις με αρχαιοελληνική μεγαλοπρέπεια.
Η χορογράφος Αργυρώ Ταμβάκου μαζί με την βοηθό της Μαρία Πάπου κέντησαν ψιλοβελονιά τα βήματα και την κίνηση του χορού!
Όσο για τα σκηνικά, απλά και απέριττα. Τέσσερις κίονες και μερικοί
κύβοι. Η απόλυτη αφαιρετικότητα, όπως απαιτούσε η συγκεκριμένη
παράσταση.
Ας κλείσουμε όμως με τον πρωτεργάτη αυτού του μοναδικού εγχειρήματος. Ο
Γιάννης Σταματίου απέδειξε πως η σκηνοθεσία κυλάει στο αίμα του. Ούτε
για μια στιγμή το έργο δεν κάνει κοιλιά. Πρόσεξε κάθε λεπτομέρεια και
δεν του διέφυγε το παραμικρό. Μακάρι τα κρατικά θέατρα κάποια στιγμή να
συνεργάζονται με σκηνοθέτες και καλλιτέχνες τέτοιου ήθους και θεατρικής
δεινότητας σαν αυτή του Γιάννη Σταματίου. Με σεβασμό πάνω στο πρωτότυπο
κείμενο του Χαλιακόπουλου, υπόγραψε μια σκηνοθεσία απ’ τις καλύτερες που
έχουμε δει. Το σημαντικότερο όμως είναι που ανέλαβε να ρισκάρει σε ένα
τόσο δύσκολο έργο, γεγονός που αποδεικνύει ότι διαθέτει μεράκι, θάρρος
και αυτοπεποίθηση. Τα κατάφερε και σκηνοθέτησε μια συγκλονιστική
τραγωδία. Φαίνεται πως το ΕΚΣΤΑΝ, ο θεατρικός χώρος που
δραστηριοποιείται, είναι το Κρυφό Σχολειό της Τέχνης. Διαφορετικά δεν θα
μπορούσε να δέσει ένα ετερόκλητο πλήθος ηθοποιών έτσι ώστε να
συνεργάζονται σαν μια μηχανή που δεν της λείπει το παραμικρό.
Τέλος αξίζει να τονιστεί το εξής σημαντικό: Αν δεν υπήρχε το «Ίδρυμα
Ελληνισμού» με τον Πρόεδρό του καθηγητή Ανδρέα Αθηναίο να θέσει υπό την
Αιγίδα του την παράσταση και η Πρόεδρος του «Ιδρύματος Επιμένουμε
Ελλάδα» Κωνσταντίνα Μανώλη, να πάρει στα χέρια της την παραγωγή της
παράστασης, οι Έλληνες θεατρόφιλοι θα έχαναν μια από τις καλύτερες
παραστάσεις του εφετινού καλοκαιριού και όχι μόνο. Γι αυτό αξίζουν θερμά
συγχαρητήρια στους ανωτέρω και κυρίως γιατί η παράσταση «Τελέσιλλα» με
απόφασή τους, παίζεται με δωρεάν είσοδο για όλο τον κόσμο, σύμφωνα και
με την πολιτική που ασκούν τα δύο Ιδρύματα στα οποία προΐστανται και
διοικούν.
Η παράσταση «Τελέσιλλα» του Γρηγόρη Χαλιακόπουλου, κέρδισε επάξια τη θέση που της ανήκει στην ιστορία του Ελληνικού Θεάτρου.
“Nominanudatenemus” [το μόνο που έχουμε είναι γυμνά (δηλ. σκέτα) ονόματα]. Αυτό γράφει ο στοχαστής του 12ου αιώνα BernardofCluny στο έργο του Decontemptumundi
(βιβλ. 1, στ. 952). Και έχει δίκιο. Σε πολλές περιπτώσεις το μόνο, που
μας έχει απομείνει από το παρελθόν, είναι ένα σκέτο όνομα. Πράγματι τι
θα μπορούσαν να πουν οι περισσότεροι άνθρωποι για το αρχαίο όνομα «Τελέσιλλα»; Λίγοι θα καταλάβαιναν ότι πρόκειται για γυναικείο όνομα, που προσδιορίζει μία Αργεία ποιήτρια του 6ου και 5ου αι. π.Χ.
Και όμως, με αφορμή το εν πολλοίς άγνωστο αυτό όνομα και μία παράγραφο του περιηγητή Παυσανία (Κορινθιακά, κεφ. 20), ο συγγραφέας Γρηγόρης Χαλιακόπουλος από τα Φιλιατρά (την πόλη του Θόδωρου Μαραγκού, του ΝίκουΚαλογερόπουλου, του Κώστα Σπανού, του Γιώργου Σωτηρόπουλου
και τόσων άλλων ανθρώπων του πνεύματος) κατάφερε να δημιουργήσει μία
σύγχρονη τραγωδία, που δεν έχει σε τίποτε να ζηλέψει τις αρχαίες
τραγωδίες, σε σημείο που αν δεν ξέρεις ότι γράφτηκε στις μέρες μας, θα
πίστευες ότι πρόκειται για αρχαία τραγωδία του Ευριπίδη!
Το Σάββατο, 13 Ιουλίου 2019, στο υπαίθριο θέατρο του Περάματος παρακολουθήσαμε, με ελεύθερη είσοδο, την παγκόσμια πρεμιέρα της τραγωδίας «Τελέσιλλα». Ήταν μία θαυμάσια παράσταση, που ζωντάνεψε ένα κείμενο εξαιρετικό σε έμμετρο ιαμβικό δεκαπεντασύλλαβο.
Δεν υπήρξε ούτε ένα λάθος στην εκφορά του λόγου ούτε από τον χορό,
ούτε από τους πρωταγωνιστές. Αλλά δεν διαπιστώσαμε ούτε μία ιστορική ή
πραγματολογική αυθαιρεσία στην συγγραφή του έργου.
Η ερμηνεία των τραγικών χαρακτήρων από τους ηθοποιούς ήταν αξιοζήλευτη.
Ιδιαίτερη εντύπωση μας έκανε η αρχαιοελληνική εν χορώ απαγγελία του
μοναδικού σωζόμενου ποιήματος της Τελέσιλλας, καθώς και του όρκου των
αρχαίων στρατιωτών, που καταλήγει με τα λόγια: «Την δε Πατρίδα ουκ ελάσσω παραδώσω. Πλείω δε και αρείω όσης αν προσδέξωμαι».
Η λιτή και αφαιρετική σκηνοθεσία, η υποκριτική τέχνη, τα αρχαιοπρεπή
ενδύματα, οι χορευτικές κινήσεις, που θυμίζουν αρχαίες αγγειογραφίες και
η όλη ατμόσφαιρα της παραστάσεως δημιούργησαν άριστες εντυπώσεις.
Το υπόρρητο μήνυμα του έργου, όπως εμείς το αντιληφθήκαμε, είναι το εξής.
Η φιλάσθενη Τελέσιλλα είχε λάβει τον εξής χρησμό του Απόλλωνα: «Τας Μούσαςθεραπεύειν»
[Να υπηρετεί τις Μούσες]. Και αυτό έκανε. Σε μία κρίσιμη όμως
κατάσταση, όταν με δόλο εξοντώθηκαν όλοι οι άντρες του Άργους,
συνειδητοποίησε ότι για να μπορεί κάποιος να υπηρετεί τις Μούσες,
χρειάζεται να είναι ελεύθερος. Αλλά για να είναι ελεύθερος, πρέπει να
έχει Πατρίδα. Αλλά για να έχει Πατρίδα, πρέπει να την υπερασπίζεται και
εάν χρειασθεί να δίνει ακόμη και την ζωή του γι’ αυτήν. Η καλλιέργεια
των Μουσών, δηλαδή των Επιστημών και των Τεχνών, προϋποθέτει ελευθερία
και η ελευθερία προϋποθέτει ευψυχία.
Η ανδρεία δεν είναι μόνον ανδρική αρετή.
Αξίζουν συγχαρητήρια σε όλους της συντελεστές της σπουδαίας αυτής παραστάσεως, που σέβεται και τιμά τους θεατές: Τον συγγραφέα ΓρηγόρηΧαλιακόπουλο, τον σκηνοθέτη Γιάννη Σταματίου και σε όλα τα πρόσωπα της σκηνής και του παρασκηνίου. Πρόκειται για ένα καλοδουλεμένο και καλοδιδαγμένο ενδελεχώς έργο.
Αξίζουν επίσης συγχαρητήρια στο Ίδρυμα Ελληνισμού και στο Ίδρυμα «Επιμένουμε Ελλάδα» για την παραγωγή και την διοργάνωση της παραστάσεως. Ο πρόεδρος του πρώτου, Ανδρέας Αθηναίος, και η Πρόεδρος του δευτέρου, Κωνσταντίνα Μανώλη, μπορούν να είναι υπερήφανοι για αυτή την δωρεάν προσφορά τους.
Τέλος αξίζουν συγχαρητήρια στον Δήμο Περάματος για την παραχώρηση του θεάτρου και κυρίως στην Αντιδήμαρχο Πολιτισμού Μαργαρίτα Καζάκου, που προλόγισε την παράσταση και υπήρξε μαθήτριά μου στο περίφημο ΛύκειοΠεράματος. Παναγιώτης Μητροπέτρος
Αξίζει να υπογραμμισθεί ότι όλοι οι συντελεστές που εργάσθηκαν (δεν.... δούλεψαν) με την καρδιά τους για να βγει η Παράσταση, αισθάνθηκαν δικαιωμένοι. Είναι μεγάλη επιτυχία να έχεις κυρίως τα νέα παιδιά (Ηθοποιούς- Χορό) να αισθάνονται "ευγνώμονες" και να "ευχαριστούν για όλα".
** Το Μέτρο της Επιτυχίας του Επιμένουμε Ελλάδα, δεν είναι προφανώς η "οικονομική επιτυχία" αφού οι Θεατές είναι "Τιμητικώς Προσκεκλημένοι". Το μέτρο της Επιτυχίας είναι "να βγει το καλό που κλείνει ο καθένας μέσα του" να Δημιουργήσει και να Δικαιωθεί σαν Άνθρωπος αλλά και σε μια Συλλογική Δικαίωση ομάδας. Και είναι ιδιαίτερη επιτυχία που τα νέα αυτά -για εμάς τους πρεσβύτερους- παιδιά "το χάρηκαν" και αισθάνθηκαν ολοκλήρωση. Στην δική μας ζωή -των επικεφαλής των Ιδρυμάτων- υπήρξαν στην ανάλογη ηλικία και φάση, άνθρωποι -Ψυχικά ολοκληρωμένοι- που έπραξαν το ίδιο: στήριξαν το όνειρό μας και μας μύησαν στο πόσο όμορφο είναι να δίνεις και να δίνεσαι. Και να πορεύεσαι με γνώμονα την δικαίωσή σου μέσα στην Δικαίωση του Συνόλου. Ενώ αντίθετα, η επιβεβαίωση του ανασφαλούς και ευτελούς "εγώ", απαξιώνει -για όποιον το πράττει- την Δημιουργία ως Άσκηση πορείας προς το φως. Το Επιμένουμε Ελλάδα αισθάνεται δικαιωμένο και ενδο-οικογενειακά, από τα χαμόγελα των νέων παιδιών που είναι μέρος του Έργου της Μύησης στον Πολιτισμό.
Μία ξεχωριστά εξαιρετική βραδιά Αρχαίας Τραγωδίας, απολαύσαμε στο Ανοιχτό Δημοτικό μας Θέατρο "Μίκης Θεοδωράκης"!
"Τελέσσιλα" η ηρωίδα μας, θρυλική ποιήτρια που γνωρίσαμε απόψε διά
χειρός του συγγραφέα μας Γρηγόρη Χαλιακόπουλου, όπου μέσα από την πνοή
που της έδωσε, ύμνησε την Γυναίκα, την Δύναμη, την Δημοκρατία!
Η Αργίτισσα ποιήτρια που έγινε Στρατηγός...
Καθηλωμένοι για μιάμιση ώρα, σε έναν εξαίσιο χώρο, με έναν απίθανο καιρό, γεμίσαμε εικόνες, μηνύματα, συναισθήματα ...
Θερμά ευχαριστούμε τον καθηγητή κο Ανδρέα Αθηναίο, Πρόεδρο του Ιδρύματος Ελληνισμού και την κα Ντίντα Μανώλη, Πρόεδρο του Επιμένουμε Ελλάδα, για την όμορφη αυτή, καλοκαιρινή βραδιά...!!!
Ευχαριστούμε που ΕΠΙΜΈΝΕΤΕ να αγαπάτε την Πόλη μας, το Πέραμά μας... και όπως λέει και ο αγαπημένος μας καθηγητής :
" Απόψε, είμαστε όλοι προσκεκλημένοι, της Ελλάδας και του Πολιτισμού της!!!"
Καλό μας βράδυ ...
12 Οκτωβρίου 2018, το
Επιμένουμε Ελλάδα σε Συνδιοργάνωση με τον Δήμο Περάματος και με την
Συμβολική Επιχορήγηση του Υπουργείου Πολιτισμού, προσέφερε Παράσταση
Παιδικού Θεάτρου στα Παιδιά του Δήμου Περάματος. Τα Παιδιά έπαιξαν μαζί με τους Ηθοποιούς μέσα στις Αξίες της Φιλίας και της Αγάπης, σε μια
Ατμόσφαιρα Οικογενειακής ζεστασιάς.
Η εκδήλωση ήταν υπό την Αιγίδα του Ιδρύματος
Ελληνισμού και προσέφερε διδαχή αξιών στα παιδιά, αλλά και χαρά στις Οικογένειες του
Περάματος, ήταν και η ΑΜΕΣΗ ΥΛΟΠΟΙΗΣΗ της συμφωνίας Συνέργειας με τον
Δήμο Περάματος στη σύσκεψη της 3 Οκτωβρίου 2018.
Τα ζουζούνια, η "νεα γεννια" του Περαματος, επαιξαν με την ψυχη τους μαθαινοντας την σημασία της αγάπης. Ειναι οι μελοντικοι...θεατρόφιλοι....
Η Κοινωνια του Περαματος ειναι μια πολυ ζεστη οικογενειακη κοινωνια με ισχυρο συναισθηματικο περιεχομενο. Η οικογενεια ειναι σημαντικο στοιχειο του Κοινωνικου Ιστου.
ευγνώμων μαζί με 
